PANI PROFESOR...

Maria Zarębina odeszła w niedzielę rano w dniu 29 marca 2020r. Żyła 98 lat. Długie i bogate życie.

U wielu ze swoich uczniów zostawiła w pamięci piękny rozdział, jakby "szufladę" do której warto zaglądać i dbać o cenną zawartość.

Wypowiadając się imieniu środowiska logopedów, musimy jej być wdzięczni za starania uwieńczone konkretnym skutkiem - utworzenia dwuletnich, podyplomowych studiów logopedycznych w Krakowie. Wielu z nas zamieszkałych w tym rejonie, mogło dzięki temu uczyć się zawodu logopedy, nie wyjeżdżając do Lublina lub Warszawy. Logopedia utworzona na ówczesnej Wyższej Szkole Pedagogicznej wspierała się w tamtym czasie na mocnej kadrze dydaktycznej... aż miło zajrzeć do naszych indeksów.

Profesor Zarębina zadziwiała nas swoją wiedzą, fascynowała swoją pasją, humorem, otwartością na ludzi, dobrocią i życzliwością. Podczas wykładów z zapałem wprowadzała nas w tajniki wiedzy o rozwoju języka dziecka. Bardzo interesujące i wnikliwe były prezentowane przez nią analizy zaburzeń języka w afazji. Ja zawsze czekałam na fantastyczne dygresje podczas wykładów dotyczące różnych ciekawych tematów, po których Pani Profesor bez trudu wracała do głównego wątku wypowiedzi. To wspomnienie ma charakter osobistej refleksji. Pani Profesor pochodziła z Niepołomic i wspaniale potrafiła opowiadać o czasach swej młodości. Słuchając jej żywego wywodu, jeszcze bardziej mogliśmy polubić nasze małopolskie klimaty.

Była bardzo zainteresowana tym, na ile mechanizmy zaburzeń języka obecne w afazji nabytej, przekładają się na objawy obserwowane w języku i mowie dzieci afatycznych (lub wg innej terminologii dzieci z rozwojowym zaburzeniem języka). Pod jej kierunkiem powstawały prace dyplomowe- często studia przypadku, podczas przygotowywania których uczyła nas wnikliwości, dokładnej analizy obserwowanych w języku zjawisk. Zarażała nas swoją pasją i otwartością na badanych i prowadzonych młodszych i starszych podopiecznych.

Nie będziemy tu przedstawiać informacji o całym jej dorobku naukowym. Dla nas logopedów i psychologów szczególnie ważne są dwie jej książki. "Kształtowanie się systemu językowego dziecka", Wrocław 1965 oraz "Rozbicie systemu językowego w afazji na materiale polskim" 1973 . Znajdujemy w nich wskazówki i inspiracje do praktycznej pracy.

Niewątpliwie była, jak to ujął dr habilitowany Mirosław Michalik, jedną z współtwórczyń polskiej afazjologii.
Dziękujemy Pani Profesor!

napisała: Anna Paluch, Kraków